शापित

तुझे अबोल डोळे काय बोलून गेले,
आसे कोणते प्रश्न मांडून गेले?

बोले तुझे ते, हृद्य छेडून गेले,
तुझं सागू कसे, मज माझे प्रारब्ध बाधून गेले.

हा दोष न माझा , शापित मी
मज माझे, कर्तव्य शापून गेले.

तूच दिलास, शब्दांना आकार माझ्या,
त्या शब्दाचे, इमान राखीत गेले.

घे उभा असा, गुन्हेगार तुझा,
वर्षाव अश्रूचा, तुझं टाळीत गेले.

का भेटलो, या वळणार,
मन माझे, आश्रुत वाहून गेले.

     - सतीश दंताळ.

Posted in: Kavita